فلسفه اسلامی ، حکمت حسینی (2)

امام حسین را قبول داریم و پیروی می کنیم یا اینکه می خواهیم بنام او به « دل » مان برسیم ؟! . بیائیم حسینی باشیم و حقیقتا" از حسین پیروی کنیم . 

در واقعه کربلا می بینیم که در چه شرایطی امام (ع) نه تنها تنگ نظری نمی کرد ، عصبانی نمی شد ، به زمین و زمان دشنام نمی داد و شکوه گزاری نمی کرد ؛ بلکه خدا را شکر می گفت :

شکرا" لله 

چگونه با این خصائل اخلاقی ادعای پیروی از امام را داریم ؟ یا حتی برخی از ما خود را از فرزندان امام میشمریم ؟ .صحٌت شجرة النسبِ ما وقتی آشکار می شود که اخلاق حسینی داشته باشیم ؛ نبی زادگی از اخلاق مشخص می شود نه از عنوان سیٌد و سیٌده ...

آیا امام حسین را قبول داریم و از وی پیروی می کنیم یا اینکه خدای نا خواسته ؟ ....

اگر وی را قبول داریم با وی بیعت کرده می گوئیم :

السلام علیک یا ابا عبدالله الحسین ( و مثلا" در هر حال به پیروی از وی انجام وظیفه می کنیم ، تحرٌک به خرج می دهیم ، توکٌل می کنیم ، شکر خدا را به جا میآوریم ) و به طور کلٌی و در بدو امر در این فرایند :

1 - تحرٌک و استفاده از لحظه به لحظه ی زندگی + انسان زنده و فعٌال

2 - انجام وظیفه

3 - در انجام وظیفه اولویت دادن « خدمت به خلق الله » بر عبادات ( چنانکه آن امام همام سفر حج را رها فرمودند تا به خدمت جامعه در آمده بر علیه ظلمی که به جامعه می شد قیام فرمایند )

4 - نهراسیدن از مشکلات

5 - توکٌل بر خدا

6 - ایثار در راه خلق الله

7 - شکر