لقمان حكيم ، پيامبر باشد يا نباشد ، مردِ خداست ؛ و اگر مؤمن و مرد خدا نبود نام وي در قرآن كريم نمي آمد ، و سوره اي را به خود اختصاص نمي داد . 

منتهي وي نه چون يك پيامبر با اتكاء به وحي و كلام الله  ، بلكه به اتكاء به عقل ، خرد و حكمت ، راهبردي را انتخاب كرده است كه بدون كوچكترين منافاتي با حقيقت ، واقع بين و واقعگرايانه است :

مبتني بر عقل

درراه خير خواهي و مصلحت انديشي

به زبانخوش وسراسر «ادب »

و به اين ترتيب در حوزه ي « اخلاق » .

خوب را از بد تشخيص مي دهد ؛ و بي اعتناء به بد يا لااقل كم اعتناء به بد ، به راه خير هدايت مي كند ؛ تا آنجا كه بدهاي واقعا" قابل اعتناء چون موانعي بر سر اين راهبرد سعادت بشري ظهور و بروز كنند ، ثابت شوند ، و مورد تدبير قرار گيرند .

پس ، استراتژي لقمان را ميتوان با عبارت زير بيان كرد :

راهبرد عقلاني به سوي نيكي و سعادت دنيوي بشر  ( ونهايتا" رستگاري اخروي وي ) .

بنا به اين استراتژي است كه هر فعاليتي بنا به توصيه هاي لقمان ، درفرايند عقل ، اخلاق و ادب قرارميگيرند  :

عقل ، نيروي تميز حق ازباطل است ؛ خوب ازبد ...؛ و

اخلاق ، عمل به عقل است ؛ اجتناب ازبدي ها و توسل به نيكي ها است ؛ كه طبيعتا" به ادب منتهي ميشود : آداب ، عادات ، رسوم و سنن .

آداب بشري سبب سعادت دنيوي و رستگاري اخروي وي مي شوند .

سرانجام : لقمان عاقل ( يا خردمند ) ، اخلاق مدار است ؛ اديب است ، و اين ادب و اخلاق نه تنها تحت تاثير فرهنگ والاي محيط وي ،بلكه بيشتر و بسياربيشترناشي ازفطرت پاك انساني ، و سيرت نيك ، ونهايتا" شخصيت متعالي اوست .