لقمان حكيم ؛ و ادبِ مرد....

بزرگترين حّسن لقمان حكيم شايد در اين باشد كه از تصوٌر و توٌهم دوري مي جويد ؛ واقع بين است ، و از واقعيات زندگي گفتگو مي كند :

كار به پندارو عقايد ديگران ندارد ؛ به هيچ وجه معتقد به تفتيش عقايد و تحميل عقيده خود بر ديگران نيست كه يكي بسرايد : « من اگر نيكم اگربد ...

لقمان حكيم معتقد است كه :

گفتار همه بايد نيك و به مصلحت كلٌ جامعه باشد : ادبي و از ادبيات ...

كردار همه بايد نيك و به مصلحت كلٌ جامعه باشد : آداب

امٌا مصداق « رطبخورده اي كه منع رطب ميكند » يا « در خلوت آن كار ديگر مي كند »  نمي شود ؛ سهل است اصولا"تحميل عقيده را حتي در هدايت افراد جامعه به گفتار نيك و رفتار نيك  نمي پسندد و خود را مصداق و الگو قرار مي دهد . امروز همه اين حكايت شيخ سعدي عليه الرحمة را از حفظ اند كه نوشته است :

« لقمان را گفتند ادب ازكه آموختي... »

لقمان حكيم جامعه شناس است و درپي توسعه ي اقتصادي - اجتماعي - فرهنگي بنابر حكومت اخلاق ، به ويژه ادب

شايدبه نظر وي : اگر اخلاق و ادب باشد ، ثروت يا دولت و رفاه هم براي همه وجود خواهد داشت ؛ امٌا داشتن ثروت و دولت الزاما" رفاه و آسايش رادرپي نمي آورد كه چه بسا سرمايه داري ،حرص و آز، استكبار ، تجاوزات پنهان وآشكار، جنگ و افراط گرائي و...